babam düşlerimde böylesine hiç sarılmamıştı bana
soluklar gibi...
özlemim pencereme konan küçük bir kuşun sesineydi
kurşun sesleri böldü düşlerimi
benim düşlerimde misketlerim vardı rengarenk sımsıcak
sizin misketleriniz acıtıyor bedenimi...
babamı düşlerimde böyle korku içinde hiç görmemiştim
yüreği avuçlarındaydı, gözleri kurşun eritiyordu
düşlerimde koşardım bu sokaklarda tozu dumana katarak
ama ben böyle dumanlı bir gün görmedim
kurşun seslerinin çığlığına karışan...
annem düşlerimde okşarken saçlarımı
sıcaklığı hiç kavurmamıştı böyle beni
ama ben böyle bir ateş görmedim saçlarımı kavuran
korku dolu düşlerimden çeker alırdı beni annem
rüyalarının sıcak kollarına...
ama benim korku dolu rüyalarım hiç böyle uzamamıştı
ellerim hiç böyle çaresizlikle yapışıp kalmamıştı
bu sokağın çıplak soğukluğuna...
oysa benim düşlerimde bir melek vardı annem gibi
kanatları nereye olsa yetişirdi
dünya ne kadar kirlense de
onun kanatları bembeyazdı hep.
ben bu oyunu hiç sevmedim baba...
--nevzat ketenci--
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder