Ya Kayyûm

Kayyûm

Göğü direksiz görmek asla şaşırtmadı beni
Bütün sözlerin direksiz olduğunu farkettiğimden beri kalbimde.
Ne zaman bir sözden geri dönsem
İmanımdan bir harf düştüğünü görür ağlarım
Yeminimin sinemden koptuğunu, koparıldığını
Ağacın, taşın, toprağın ve güzelliğimin
Benden sefer ettiğini, yabana düştüğünü aşkın.

Gözlerimin taşrasında görünür yarin hayali
Tereddütlerimin kemendinden söküldüğüm yerde
Ters çevrilmiş bir gökkuşağının üstünden atlayarak geçerim
Ne ben değişirim ne de bir şey bende.
Değişmeyecek olan ve elbette olmayacak olan asla,
Rahman’ın gel diyen çağrısı; evvel ve ahir
Daha bitmemişken dalında beyazı çiçeğin
Çağrıldığım andan önce ve yerdeydim
Kaimiyetimin, ‘gel’ sesine aktığı yatakta
Ne olduğumun sorusuyla baş başa ve neye denk geldiğimin
Tir tir titreşirken cenini olduğum manada
İblis’in kafa konforuna akıl yetirecek halde değildim
Çok önceydim; evvel zamanda
Ağacımın köklerinin çürüdüğü içimin de evvelinde
Kâğıt üzerine düşürülmemiş heyecanlardan muaf
Şiirin kör kütük bir kendinden geçmişlik haline nispetle
Sözden feragat etmeyeceğim bilindi
Lugatımın insafından devşirilmiş birkaç damla mürekkep
Ve babacan gülümseyişi yeşil üzerine işlenmiş sabrımın
Usanmaksızın çekiştirip durulmaktaydı
Göğsümün, sılasından ayrı düşmüş ipeği.

Bülbülümün avazı gecikmiş olabilir
Uçmuş olabilir tüm masallarımdan
Konmadan ahengine bahçemizin
Ötmüş olabilir şaşırarak mevsimlerini
Kaim değil evet her şeyin nasibindeki hiçbir şey
Zevalin bir başka zevalle itildiği uçurum
Ancak ve ancak ol emrinden yapılır yıkık binası hayatın
KAYYUM isminde ikamet eder yaratılmış ve yaratılmakta olan
Ne çadırımızın sağlam kazığı
Ne tevekkülümüzün
Ne de alınteri ay ışığının
Nerede nerede sorusundan başka bir şey olamaz
Aradıkça kaybettiğimiz dipsiz kuyusunda yokluğun.

Erdal Çakır.

Hû/Hece Yayinlari/2011